De Tong...(fragment uit het boek)

Vroeger hadden we nog winters…….

Elke winter hadden we ijs en stond ik elke dag gedurende die periode op de ijzers. Als klein kereltje had ik al leren schaatsen op die dubbele ijzers en maar al gauw had ik de slag te pakken en was niet van het ijs af te slaan.

Ik was een fanatiek liefhebber en dat is eigenlijk altijd zo gebleven.

Hoewel ik nu niet meer kan begrijpen dat ik zo gek was op die kou want ik ben een koukleum geworden en heb altijd koude handen en voeten en ben dus altijd blij als het weer bloedheet is.

Buiten het schaatsen was de sneeuw natuurlijk ook mooi. Hele sneeuwoorlogen vonden plaats en wanneer je je handen niet meer voelde ging je naar binnen. Drijfnat en alles weer drogen voor de kachel voor de volgende ronde. Mijn vader had me altijd gewaarschuwd voor die kou en dat het vastpakken van een brugleuning met blote handen fataal kon zijn. Je zat er zo aan vast. Hij vertelde dat een neef ooit met zijn tong aan de leuning had vastgezeten en dat was geen pretje.

Dat geloofde ik niet. Dat moet je zeker weten dus op een kwade dag voorzichtig met een paar vriendjes de bruggen opgezocht. Het vroor hard en we hadden het koud maar met het aanmaken van een paar glijbanen was je zo weer warm. De leuning bleef aantrekken dus eens even voorzichtig de tong er voorzichtig tegenaan en ja hoor het was al te laat……..Vast!!!

Tjonge wat een sukkel dacht ik. Wat nu. Praten was al lastig, ik leek wel dronken.

De vriendjes hadden de grootste lol maar het huilen stond mij nader dan het lachen. Eén van hun ging hulp halen en kwam vlot terug met zijn moeder die een fles met lauwe thee bij haar had en dat voorzichtig over mijn tong goot.

Ik was weer los!!!! De thee vroor meteen aan de leuning vast maar ik kon naar huis. De moeder lachte om de domheid en kwam met net zo’n verhaal als mijn vader waar ik nu zelf ook in deel nam.

Ik dacht: dit vertel ik niet thuis maar voor dat ik thuis kwam hadden enkele getuigen mijn moeder al in geuren en kleuren verteld wat er gebeurd was.

Later hebben we daar vreselijk om gelachen. Maar het moment zelf zal ik niet gauw vergeten…..